Tom Clancy's The Division Review

Na een spectaculaire aankondiging tijdens de E3 persconferentie in 2013 ligt Tom Clancy’s The Division eindelijk in de winkelrekken. De open world shooter geniet al enkele jaren van een vrij grote hype, gepaard met extreem hoge verwachtingen. Jij speelt als een agent van The Division, een sleeper cell en een geheime organisatie die slechts een opdracht heeft meegekregen: redden wat er te redden valt. In een post-apocalyptische versie van het winterse New York is die opdracht vervullen makkelijker gezegd dan gedaan: een hardnekkig virus heeft van een miljoenenstad een verlaten getto gevorm en criminaliteit gaat de lucht in. Wanneer de mensheid faalt, moet The Division ingrijpen. Welkom in New York. Welkom in The Division.

Presentatie en Storytelling

Het is Black Friday en in The Big Apple worden er dan ook miljoenen aankopen gedaan. Een mysterieus en erg dodelijk virus duikt echter op die gemakkelijk overdraagbaar is via cash geld, waardoor Black Friday ineens ook het startpunt van de epidemie vormt. New York City wordt volledig in quarantaine gezet en de hulpdiensten komen manschappen te kort. In één klap verandert de stad die nooit slaapt in een absolute spookstad, en diegenen die de straten durven oplopen krijgen te maken met wrede straatbendes.

Gelukkig is er door de Amerikaanse overheid een noodplan opgesteld die in het aller slechtste geval kan ingezet worden. The Division is een open world shooter met heel wat RPG-elementen, het hoofdpersonage maak je dus helemaal zelf. Je krijgt ook meteen de keuze tussen een mannelijke en een vrouwelijke protagonist, al is de character creator niet ontzettend uitgebreid. Agenten van The Division leidden voor de gebeurtenissen een volledig normaal leven: ze vormen een sleeper cell van de overheid. Red de mensheid, koste wat het kost – geen regeltjes. Als speler word je meteen gekoppeld aan Faye Lau die een belangrijke rol zal spelen naarmate de game vordert. Samen met andere spelers van de game vorm je één eenheid, één Division.

De storytelling van The Division is best goed uitgewerkt en de game maakt sporadisch gebruik van voorgemaakte filmpjes en cutscenes van een vrij hoge kwaliteit. Ook is er genoeg ‘backstory’ te vinden door het oplossen van secundaire missies waardoor je je helemaal op de gebeurtenissen van The Division kan storten. Aan emoties, actie en spanning is er absoluut geen gebrek, ondanks het feit dat de storytelling wat stroever verloopt in games met een stil hoofdpersonage. Gelukkig lossen de ontwikkelaars dat redelijk goed op door je als speler zoveel mogelijk in de schoenen van een Division agent te steken.

De smeltkroes

New York City kennen we natuurlijk als een smeltkroes van volkeren en culturen, maar de term is ook erg toepasselijk op de gameplay van The Division. Het spel behoort namelijk thuis in heel wat verschillende categorieën. Zo is The Division in eerste instantie een open world third person shooter, maar zijn er heel sterke RPG-elementen in verwerkt. Het spel is zeker geen typische shooter waarmee je met eender welk wapen een vijand kan neerhalen met enkele schoten – spelers moeten constant op de hoogte blijven van hun vorderingen, stijgen in levels en steeds betere wapens en uitrusting vinden. Ontdekken en het looten van voorwerpen is erg belangrijk, alsook het uitbouwen van verschillende eigenschappen en skills. Ook kan je het hoofdkwartier van The Division naar hartenlust upgraden in drie verschillende vleugels: Medical, Tech en Security. Je kan als speler ook wikken en wegen welke speelstijl je het belangrijkst vindt en je upgrades daarop baseren.

In The Division is dekking zoeken erg belangrijk en kan je zeker geen level aanpakken door all guns blazing binnen te stormen. Vijanden hebben een klein levensbalkje en als je schade aanricht kan je de nummertjes van het scherm aflezen. Tegenstanders die sterk uitgerust zijn of een duidelijk voordeel hebben tegenover The Division, krijgen een ander kleurtje toegewezen. Teamwerk kan een erg bepalende factor zijn voor succes, maar Ubisoft laat spelers die het liever alleen willen aanpakken niet in de steek. Missies zijn prima te doen in je eentje – met de nodige uitrusting uiteraard. Het is ook mogelijk om doorheen de game te spelen met willekeurige andere agenten, daarvoor is een uitstekend matchmaking-systeem ingebouwd die je snel van een paar trouwe partners voorziet.

[su_pullquote align=”right”]The Division doet de naam Tom Clancy zeker en vast eer aan[/su_pullquote]

Tactiek is ook niet onbelangrijk en daar doet The Division de naam Tom Clancy zeker en vast eer aan: moeilijke missies waar je overduidelijk outgunned en outmanned bent kan je tot een goed einde brengen met de juiste aanpak.

Heel wat verschillende wapens en verschillende uitrustingen betekenen natuurlijk ook een ingebouwd inventaris-systeem. Voor spelers die zich liever houden aan het pure shootergedeelte van de game kan dit wat afschrikkend zijn, zeker omdat de interface niet altijd even duidelijk is. Gaandeweg leer je echter werken met de RPG-elementen die The Division te bieden heeft en alles wordt bij de aanvang van de game ook netjes uitgelegd. Plaats in je rugzak is beperkt: je zal dus moeten kiezen welke wapens het beste bij je passen en het meest effectief zijn tegen vijanden. Wel is er een stash aanwezig in elke safe house waar je voorwerpen kan stockeren. Die safe houses dienen dan ook meteen als ontmoetingspunt voor andere spelers en je kunt er ook terecht om wapens en uitrustingen aan te schaffen en nieuwe missies te ontdekken.

The Division is allesbehalve een lichte game: het spel zit boordevol gepropt met content en je ziet de aftiteling pas van het scherm rollen na een veertig tot vijftigtal uur te spenderen in de verschillende missies. Er zijn 22 hoofdmissies, maar het aanbod van andere activiteiten en zijmissies is immens. In elk district van New York is er altijd wel iets te doen. Zijmissies kunnen best goed vergeleken worden met de normale verhaalmissies, maar dan net iets kleiner in omvang. Wel bouwt de storyline verder op deze activiteiten en is het zeker van belang dat je er een aantal voltooit om te stijgen in XP-level en uiteraard ook om betere loot te verkrijgen. Naast zijmissies zijn er ook ‘ontmoetingen’, kleine incidenten die snel opgelost moeten worden. Die zijn er in drie verschillende categorieën: Medical, Tech en Security – net zoals de upgrademogelijkheden in het hoofdkwartier. Als je deze ontmoetingen voltooit krijg je extra upgradepunten toegewezen voor het respectievelijk onderdeel van het hoofdkwartier. Waar de missies en zijmissies in The Division best gevarieerd zijn is dat met ontmoetingen vaak niet het geval: het gaat om hetzelfde concept in een telkens andere locatie (een analyse maken van virussen en bandieten uitschakelen bijvoorbeeld). Wat meer variatie in de ontmoetingen had zeker gemogen, maar gezien het grootschalige aanbod van interessante zijmissies is dat een minpunt dat erg snel over het hoofd kan worden gezien.

Sfeerschepping

[su_pullquote]Post-apocalyptisch New York op z’n best[/su_pullquote]

Ubisoft Massive is er bovendien in geslaagd om een prachtige en ontzettend goed uitgewerkte versie van een post-apocalyptisch NYC voor te stellen. De game speelt zich ook helemaal in de winter af waardoor het gevoel van isolatie en onderdrukking door criminaliteit een subtiele nadruk krijgt. Ondanks het creëren van een spookstad is de omgeving van New York vrij ‘levendig’ en ontzettend realistisch. Belangrijke punten in de stad zijn bijna 1:1 te vergelijken met het echte New York en vuurgevechten in bekende gebouwen zoals het Madison Square Garden arena zorgt voor een heel unieke sfeer. Die sfeer wordt verder versterkt door de uitstekend geproduceerde soundtrack van Ola Strandh met tracks die helemaal tot z’n recht komen in een setting als deze. In de eerste momenten van The Division krijg je een geweer voorgeschoteld en slaag ik erin om met een welgemikt schot een brandstoftank van een lid van de bende ‘The Cleaners’ te raken. Een leuke methode om vijanden neer te schakelen, maar vooral de omgeving waarin dit gebeurt is fenomenaal. Verlaten winkelcentrums, een opstapeling van lijken op de straat en brave burgers die er proberen het beste van te maken: dit is post-apocalyptisch New York op z’n best.

Enter The Dark Zone, if you dare

Het teamgevoel in The Division is prominent aanwezig, maar in bepaalde gebieden van New York City is de infectie zo ver gevorderd dat niemand de straat meer durft opgaan – behalve crimineel gespuis en getrainde agenten van The Division natuurlijk. In The Dark Zone gelden er geen regels, in principe ook geen wederzijdse regels van Division-agenten. Je vindt in The Dark Zone de interessantste wapens en uitrustingen, maar er heerst ook meer gevaar van de tegenspelers. Je kan je mede-agenten verraden, doden en hun loot stelen maar dan krijg je uiteraard wel een premie op je hoofd geplakt. Agenten die geen wederzijds respect tonen krijgen het label ‘deserteur’, en andere agenten van The Division kunnen een mooie beloning verwachten indien ze deserteurs neutraliseren. Loot die je verzamelt in The Dark Zone moet eerst grondig ontsmet worden en daarom is het nodig om extraction helicopters aan te vragen: de ultieme overlevingstest. Sterke criminelen loeren om de hoek, maar elke Division agent is in The Dark Zone ook een potentieel gevaar.

Visueel

The Division zal wellicht altijd gekend staan om de presentatie van het spel waarbij de speler met de minste moeite en met een ongekende, natuurlijk vlotheid de deur van een wagen sluit om meer dekking te creëren. We kunnen je alvast geruststellen: het sluiten van portieren is zeker en vast aanwezig in The Division en is absoluut een leuke touch. Verder ziet The Division er ontzettend goed uit met prima textures, ontzettend gedetailleerde omgevingen en uitmuntende character models. Ook met de belichting zit het helemaal goed. Grafisch is The Division absoluut een hoogtepunt, zeker in open world games. De ontwikkelaars geven consoles spelers ook wat vrijheid op gebied van graphics die je normaal enkel in pc-versies van de game zou zien, zo kan je bijvoorbeeld chromatic aberattion in- en uitschakelen en de scherpte aanpassen. Voor zover wij konden opmerken heeft dit geen (merkbare) invloed op de framerate van de game.

Nu we het toch over de framerate hebben, die blijft behoorlijk stabiel doorheen de volledige game. Er zijn natuurlijk wel momenten van kleine dipjes bij intensieve explosies, maar algemeen houdt het streefdoel van dertig beelden per seconde ontzettend goed stand. Dat zorgt voor een vlotte speelervaring waardoor je als speler helemaal ondergedompeld kan worden in The Division, en gezien de indrukwekkende visuele beelden die deze game op het scherm weet neer te zetten is dat best een merkwaardige prestatie. De pc-versie van de game biedt heel wat uitgebreide grafische opties en daar is de framerate ook unlocked: als je een sterk systeem in huis hebt kan je de game dus zonder problemen aan 60 FPS spelen.

Eindwoord Tom Clancy’s The Division review

[su_pullquote]Eindelijk een game die de hype écht waard is[/su_pullquote]

Tom Clancy’s The Division is een open world game met een ongeloofelijke aandacht voor detail, uitgebreide storytelling en gameplay die helemaal op punt staat. Het matchmaking-systeem is snel en gemakkelijk te gebruiken, de vele en verschillende activiteiten zorgen voor een totale speelduur richting de 100 uur en ook The Dark Zone is een interessant multiplayer-concept waar goed over nagedacht is. The Division is niet perfect en heeft kleine aandachtspunten, maar die worden grandioos overschaduwd door ontzettend veel en uiterst sterke positieve elementen. Na het spelen van de game is er één conclusie die overheerst: Tom Clancy’s The Division is een van de beste open world games ooit gemaakt en eindelijk eens een recente game die de hype écht waard is.