Yooka-Laylee is een platformgame die heel wat stof deed opwaaien op het Kickstarter-platform in 2015. Een aantal ex-ontwikkelaars van het eens ontzettend grote en imposante Rare hebben zich verenigd en een eigen studio opgericht: Playtonic Games. Met hun debuuttitel Yooka-Laylee willen ze vooral een spiritueel vervolg brengen op de nostalgische en goede oude ‘collectathon’ platformers, zullen Rare’s eigen Banjo-Kazooie die iedereen nog wel bekend in de oren klinkt. Maar hoe bevalt Yooka-Laylee met klassieke gameplay en hedendaagse graphics? Je leest het in onze Yooka-Laylee review hieronder.

Inleiding

Het is geen publiek geheim dat een groot deel van de games die op Kickstarter belanden worden overspoeld door een flinke lading hype, om dan uiteindelijk een teleurstellend resultaat te leveren. Ook Yooka-Laylee kon rekenen op heel wat steun en al snel bleek dat er effectief vraag was naar een ouderwetse platformgame in een hedendaags jasje. Yooka-Laylee doet dat met een zeer sterke knipoog naar zichzelf en met een flinke lading inspiratie gehaald uit Banjo-Kazooie.

Gameplay

De storytelling van Yooka-Laylee is niet ontzettend indrukwekkend, maar heeft zeker en vast z’n charme. Stemacteurs spreken vooral brabbeltaal en enkele zinnetjes in, waardoor je effectief een aantal jaar terug in de tijd lijkt te gaan. Elk superheldenverhaal heeft een slechterik nodig, en dat is bij Yooka-Laylee natuurlijk niet anders. De schurk van dienst is Capital B, en hij is van plan om alle boeken ter wereld voor zich te claimen.

Het kameleon en vleermuis duo Yooka en Laylee willen het echter niet daarbij laten, zeker wanneer Capital B een magisch boek weet te stelen. Het boek kan zichzelf echter behelpen door het verspreiden van z’n bladzijden doorheen verschillende werelden. Die bladzijden – Pagies genoemd – moeten Yooka en Laylee zien te verzamelen. Hoe meer Pagies er worden verzameld, hoe meer werelden je kan vrijspelen en hoe verder je in de game geraakt. In dit opzicht voelt Yooka-Laylee dus echt aan als een klassieke platformgame die niet lineair is, maar waar je met een flinke verzamelwoede verder kunt gaan.

Het valt op dat Yooka-Laylee een game is die zichzelf niet al te serieus neemt. De zogenaamde ‘fourth wall’ wordt dikwijls gebroken en in vele verschillende dialogen vind je wel referenties naar games, cultuur en andere knipogen. Ook de personages die je doorheen je reis doorheen verschillende werelden ontmoet hebben namen meegekregen waarbij je serieuze bedenkingen stelt. Grappig is het in ieder geval wel, en draagt bij tot een sfeer die eigenlijk prominent afwezig is bij de platformers van vandaag.

Yooka-Laylee maakt komaf met de (inmiddels) traditionele manier om platformers te spelen. Levels zijn niet langer lineair en worden bovendien ook niet afgesloten met een eindbaas of iets dergelijks. De verzamelwoede waar we het eerder over hadden is echt wel toepasselijk en vormt zelfs een essentieel onderdeel van de gameplay. Uiteraard zitten de levels vol uitdagingen, puzzels, minigames en dergelijke meer – maar het einddoel blijft genoeg Pagies verzamelen om te kunnen verder gaan naar het volgende stuk. Als Yooka-Laylee een goede vijftien jaar geleden had verschenen, was het de normaalste zaak van de wereld. Voor mensen die geen fan zijn van honderden collectibles verzamelen zal de gameplay wellicht wel een domper op de feestvreugde zijn.

Aan de andere kant zullen de liefhebbers van nostalgische platformers heel wat uren zoet zijn met Yooka-Laylee. Doordat niet alle vaardigheden van onze kameleon en vleermuis van in het begin beschikbaar zijn, moet je soms terugkeren naar werelden om plaatsen die je voordien niet kon bereiken toch een bezoekje te kunnen brengen. Anderhalf dozijn uur later nader je het einde van de game, maar als je echt alles wilt verzamelen valt er in Yooka-Laylee nog heel wat meer tijd te spenderen. De werelden die je bezoekt kun je bovendien groter maken en dus in feite uitbreiden met een bepaalde hoeveelheid Pagies.

Hivory Towers is de plaats die je in Yooka-Laylee het meeste zal bezoeken, want het vormt namelijk de hubwereld en is dus eigenlijk de springplank naar de andere werelden of ‘levels’. Er zijn vijf verschillende boeken en dus werelden te ontdekken, maar die zijn erg omvangrijk. Hivory Towers kan in het begin wat onoverzichtelijk zijn en een prijs voor gemakkelijkste wegen zou ik niet meteen durven uitreiken. Het is echter het thuis van Yooka van Laylee – en na een tijdje voel je je er als speler ook best thuis.

De game bevat vijf verschillende werelden en Playtonic heeft zeker en vast z’n best gedaan om die werelden zo gevarieerd mogelijk te maken. Wat ons betreft verveelt Yooka-Laylee nooit, maar is het wel zo dat sommige werelden net wat beter uitgewerkt lijken dan andere. Het is geen groot struikelblok, maar de interesse die bij de verschillende werelden wordt gewekt gaat eerder als een kleine rollercoaster omhoog en omlaag in plaats van een stijgende lijn.

Een serieus element van Yooka-Laylee dat als storend wordt ervaren is de camera – die werkt niet altijd even lekker en kan soms frustraties opleveren. Echt vrij ben je niet in de beweging van die camera en soms bevind je je op een vreemde plek en wil de camera niet echt meewerken.

Audiovisueel

Helemaal top in Yooka-Laylee is de soundtrack. De ontwikkelaars hebben de hulp ingeschakeld van bekende soundtrackartiesten Grant Kirkhope en David Wise. De soundtrack is lekker lang, ontzettend vrolijk en perfect passend bij de grappige en upbeat sfeer die de game uitstraalt. Iets minder positief zijn de graphics van Yooka-Laylee. De game moet er niet uitzien als een meesterwerk – en toegegeven, dat is ook niet de opzet van Yooka-Laylee – maar toch kan je niet anders dan een beetje teleurgesteld zijn met de beelden die we op consoles voorgeschoteld krijgen. Kleurrijk is het wel en de artstijl is uitstekend, maar voor de rest zou je niet het gevoel krijgen dat Yooka-Laylee de maximale rekenkracht van een sterke computer of de huidige consoles benut.

Dat is dan voornamelijk het geval met de PlayStation 4 Pro. Het is jammer om te zien dat ontwikkelaars weinig of in dit geval zelfs geen tijd steken in het optimaliseren van hun game voor andere platformen. De game draait in Full HD-resolutie op een deftige en stabiele framerate van 30 beelden per seconde. Hoewel het geen noodzaak is, gaan een platformgame en een vlotte framerate van 60 FPS toch wel netjes hand in hand. Yooka-Laylee maakt echter gebruik van de Unity-engine die erom gekend staat framerate problemen te hebben met de huidige generatie consoles.

Conclusie

Yooka-Laylee is een ontzettend charmante en grappige platformer die je op het gebied van sfeer en gameplay weer terug in de tijd doen reizen naar het fantastische PlayStation 1 en Nintendo 64 tijdperk. De game leunt hevig op het verzamelen van voorwerpen en dat is een mooie afwisseling op de platformgames van vandaag, hoewel niet iedereen er natuurlijk een grote fan van zal zijn. Een geslaagde game met aandachtpunten, maar niettemin absoluut het spelen waard.