Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter Review

De Sherlock Holmes franchise van ontwikkelaar Frogwares gaat al een tijdje mee en vooral de vorige game – Crimes and Punishments – kon op heel wat aardige kritiek rekenen. The Devil’s Daughter gaat verder met de klassieke detectivegameplay die we intussen al gewoon zijn en zet de speler in de schoenen van ’s werelds bekendste detective, Sherlock Holmes. Hoewel dit intussen al de achtste game in de franchise is, is The Devil’s Daughter de eerste game onder het uitgeverlabel Big Ben. Of Of de game goed scoort of net een retourticket naar Baker Street verdient, lees je in Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter onze review.

Inleiding

Hoewel het op gebied van gameplay en sfeer alles erg vertrouwd voelt in The Devil’s Daughter, valt er niet te ontkennen dat de nieuwste telg in de franchise toch een wat meer duistere ondertoon heeft gekregen. Holmes krijgt niet alleen te maken met een vijftal mysterieuze zaken die opgelost moeten worden, maar de geniale detective zelf en dan vooral z’n dochter Katelyn komen ook in een lastige situatie terecht. Je krijgt dan ook te maken met een jongere en meer roekeloze versie van Sherlock, iets dat goed past bij de setting van A Devil’s Daughter. Fans van de franchise zullen er ook op letten dat de modellen van Sherlock en z’n vaste entourage een serieuze update hebben gekregen.

Gameplay

Zoals vermeld zijn er vijf cases die je zal moeten oplossen in de game, die toch elk een goede drie uur kunnen duren. Wat betreft content zit het met A Devil’s Daughter dus best goed. Je zou weleens kunnen denken dat die vijf cases allemaal toch vrij gelijkaardig zouden zijn, maar gelukkig is dat niet het geval. In de game zal je onder andere te maken krijgen met een Maya-vloek en corruptheid: het contrast is dus groot. Je krijgt ook meer interactie te zien tussen Sherlock, Watson en vooral z’n dochter Katelyn. Op het gebied van storytelling zit het allemaal erg goed: prima dialogen en verhaaltechnisch ook helemaal in orde.

Net zoals in de vorige Sherlock games zal je je cases beginnen met het profileren en achtervolgen van een persoon. A Devil’s Daughter houdt je handje als speler niet erg vast – en dat is wat ons betreft zeker geen minpunt – je eigen deductie-skills zullen van pas komen om ‘clues’ vrij te spelen. Hoe meer clues je vrijspeelt, hoe gedetailleerder je kan ondervragen of aanwijzingen kan opvolgen. Uiteraard kan je dan detectivegewijs het bruisende Victoriaanse London ontdekken en de game laat de speler hierin redelijk wat vrijheid toe.

In tradtionele Sherlock-stijl kan je gebeurtenissen in je gedachten opnieuw afspelen en zo moet je trachten uit te vinden wat er precies allemaal is gebeurd. De detectivegameplay wordt af en toe afgewisseld met meer actievolle scenes die zich vooral in QTE’s uiten. De ene actiescene is al geslaagder dan de andere en je merkt toch dat je blijft terugkeren voor de detectivegameplay. Voor het eerst in de franchise zal je ook keuzes voorgeschoteld krijgen die zich dan uiten in verschillende versies van een verhaallijn. Deze feature is goed uitgewerkt en is allesbehalve een nagedachte.

Audiovisueel en technisch

Op het technisch vlak vallen de wat langere laadtijden op, die toch vrij storend zijn middenin een case. Verder valt ook dat Sherlock Holmes: A Devil’s Daughter niet altijd een stabiele framerate weet neer te zetten, waardoor screen tearing soms opduikt – zelfs in de cutscenes. Op het gebied van graphics is A Devil’s Daughter geen hoogvlieger maar enkele verbeteringen ten opzichte van de vorige game zijn zeker en vast op te merken. De verschillende omgevingen zien er allemaal vrij goed uit en ook de soundtrack past goed bij de game.

Eindwoord Sherlock Holmes: A Devil’s Daughter review

Sherlock Holmes: A Devil’s Daughter borduurt vooral verder op de eerste game met een spannender verhaal, meer interactie en variatie in gameplay en een jongere Sherlock. Technisch is de game geen hoogvlieger, maar dat is geen reden voor detectivefans om A Devil’s Daughter links te laten liggen.