Review | Assassin's Creed: Syndicate

Als er één unieke en interessante setting zou zijn voor een game in het Assassin’s Creed universum, dan is het toch wel Londen. Ten tijde van de industriële revolutie maken we kennis met onze twee hoofdpersonages, de tweeling Jacob en Evie. Syndicate introduceert niet alleen een gigantische grote Victoriaanse stad, maar ook handige technische snufjes voor de bekende Assassins. Het jaartal is namelijk 1868, waardoor Syndicate meteen ook de meest moderne setting in een Assassin’s Creed game heeft.

Ditmaal geen lange inleiding bij het opstarten van de game, maar als speler wordt je meteen in de actie gedropt. In het begin van Syndicate word je namelijk geïntroduceerd tot de basis gameplayelementen, maar enkele minuten later kan je al aan de slag met het neerhalen van vijanden. Kort daarna zit je verwikkeld in een intense gevechtsscene dat een merkwaardige afsluiter vormt voor het eerste hoofdstuk. Ubisoft maakt zo duidelijk een statement, want vanaf het eerste moment zijn de vernieuwde gameplayelementen in vergelijking met het technisch teleurstellende AC Unity duidelijk merkbaar.

Zo is er nu voor de mensen die liever een stealth-aanpak gebruiken een handige ‘circle of awareness’ rond Jacob of Evie, zodat je erg gemakkelijk kan bepalen welke vijandelijke wachters je bijna ontmaskerd hebben. De cirkel geeft namelijk ook verticaal aan waar die tegenstanders zich bevinden, een soort van driedimensionale mini-map dus. Het is slechts een van de handige toevoegingen die de gameplay in een toch wel traditionele Assassin’s Creed formule gemakkelijker en beter maakt.

Een andere belangrijke verandering die Assassin’s Creed Syndicate maakt is uiteraard de introductie van onze twee hoofdpersonages. Geboren en getogen middenin het broederschap van de Assassins zijn Jacob en Evie geen watjes en dat straalt zich ook uit in hun persoonlijkheid. Toch zijn er merkbare verschillen: Jacob is eerder de man van de directe aanpak terwijl Evie zich vooral focust op stealth, sluwe tactieken en aanvallen op afstand. Hoewel ze broer en zus zijn hebben ze toch elk hun eigen agenda: voor Jacob gaat het vooral om macht en hij beheert dan ook “The Rooks”, een belangrijke bende. Een rivaliserende bende zal dan ook de basis voor conflicten vormen in het spel. Evie wil er dan weer voor zorgen dat enkele belangrijke relieken niet in de handen van de Templars komen. De ervaringspunten die je opdoet in de game en het geld dat je verzamelt, wordt gedeeld over de twee hoofdpersonages. Wel verschillend zijn de skillsets en het beschikbare wapentuig. Sommige missies zal je ook enkel met een van de twee personages kunnen voltooien omdat hun skillset beter is aangepast aan de situatie. In elke Assassin’s Creed game speel je uiteraard eigenlijk in het heden, maar de gameplay in ons tijdperk is vrij beperkt waardoor je in het overgrote merendeel van de game naar hartenlust London kan ontdekken. Bekende historische figuren zijn ook aanwezig in de game – denk maar aan Charles Dickens bijvoorbeeld.

Het virtuele Victoriaanse London in Assassin’s Creed: Syndicate is ontzettend groot en zelfs nog stuk imposanter dan Parijs uit AC Unity. De kaart is gevuld met tal van interessante locaties, tal van historische en legendarische gebouwen waarop je klimmen en is uiteraard ook goed gevuld met de nodige sidequests. De spelwereld is opgedeeld in een aantal districten, elk met aantal specifieke missies om een district te bevrijden. Hiervoor moet je er wel in slagen om de vijandelijke hoofdcommandant van een district te elimineren. Ubisoft heeft gelukkig vrij veel variëteit gestoken in deze missies, waardoor geen enkel district repetitief aanvoelt. Het feit dat Jacob leider is van The Rooks brengt ook een aantal voordelen met zich mee: medeleden kan je gewoon op straat rekruteren zodat je naast je strijden in een gevecht. Je kan ze ook orders geven, waardoor je ook je tactische vaardigheden wat op de proef kan stellen.

“Let’s liberate London, shall we?”

Syndicate heeft al een aantal primeurs beet, maar er zijn nog twee belangrijke toevoegingen die zeker het bespreken waard zijn. Eerst en vooral kan je nu gebruikmaken van koetsen als vervoermiddel, als alternatief voor het traditionele parkouren doorheen de stad. De vergelijking met Grand Theft Auto is uiteraard al snel gemaakt, en het principe is vrij gelijkaardig. Rijden met een koets is verrassend goed uitgewerkt en zorgt voor een hoop leuke gameplaymomenten, het voelt niet geforceerd aan en is zeker een goede manier om de stad te ontdekken. Bovendien zijn gevechten bovenop een rijdende koets natuurlijk wel erg cool. Verder kan je in Syndicate ook gebruik maken van een handige gadget: de grappling hook. Die gebruik je vooral om naar snel naar de top van een gebouw te geraken en uiteraard fungeert het toestel ook als zipline. Handig, want de gebouwen in London lijken niet altijd even bereikbaar te zijn via parkour. De zipline brengt natuurlijk ook weer een aantal creatieve aanvallen met zich mee: nog meer manieren om een vijand van het leven te beroven dus.

Het upgraden van je personages is vrij belangrijk. Je zal zelf een level toegewezen krijgen, maar ook vijanden krijgen een bepaald level mee: als die het jouwe overschrijdt is het aangeraden om toch voor een subtiele aanpak te kiezen in plaats van close combat. Het RPG-element is zo dus iets prominenter aanwezig dan in vorige Assassin’s Creed games.

Visueel is Assassin’s Creed: Syndicate een pareltje en de indrustriële sfeer komt uitermate goed tot uiting. London is prachtig uitgewerkt en aandacht voor detail is zeker aanwezig, zeker gezien de grootte van de stad. In vergelijking met het vorige Unity lijken er minder NPC’s aanwezig te zijn in Syndicate, wellicht om de druk en framerate wat te sparen. Niettemin creëert Syndicate een prachtige en levendige reproductie van de Britse hoofdstad. Assassin’s Creed: Syndicate vult een hoop van de tekortkomingen van Unity. De framerate van 30 beelden per seconde is vrij stabiel en wij ondervonden enkel merkbare dips bij zeer intense koetsgevechten. Ook bugs en glitches zijn we niet tegengekomen. Hoewel een multiplayermodus ontbreekt, voelt Assassin’s Creed: Syndicate aan als een compleet totaalpakket en de focus op de single-player was duidelijk een goede beslissing. Over de soundtrack hebben we wat gemengde gevoelens. Er zitten af en toe vrij ‘saaie’ tracks tussen die weinig toevoegen aan de sfeer van de game, maar gelukkig is het merendeel van de score uitstekend en absoluut passend in een setting als deze.